Ο Μιχάλης Μακρόπουλος είναι ένας από τους αγαπημένους μου Έλληνες συγγραφείς. Είναι ένας συγγραφέας ταυτισμένος στη συνείδηση των αναγνωστών με την αφαίρεση και την οικονομία λέξεων, χαρακτηριστικά τα οποία δεν στέκονται εμπόδιο στο να δημιουργεί κάθε φορά με επιτυχία ένα κατάδικό του λογοτεχνικό σύμπαν, στο οποίο προσωπικά λατρεύω κάθε φορά να βρίσκομαι ως αναγνώστης!
Πριν από λίγες μέρες, κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Κίχλη η νέα του νουβέλα με τίτλο «…άμμος». Πρόκειται για ένα βαθιά υπαρξιακό κείμενο, που μέσα σε μόλις 60 σελίδες καταφέρνει να προσεγγίσει εύστοχα τον πυρήνα της ανθρώπινης ύπαρξης!
Με φόντο μία μικρή κοινότητα, ένα μικρό χωριό ίσως, χτισμένο κάπου ανάμεσα στο βουνό και τη θάλασσα, ο συγγραφέας στήνει την ιστορία του. Αφηγητής αυτής ένας ανώνυμος άντρας, ίσως το alter ego του συγγραφέα, μιας κι ο ήρωας του περνά τον περισσότερο χρόνο δουλεύοντας από το σπίτι. Όλα ξεκινούν όταν αλλάζει κατεύθυνση ο άνεμος και αρχίζει να φυσά νοτιάς, ο οποίος φέρνει μαζί του άπειρη άμμο.
Άμμος που ύπουλα τρυπώνει σχεδόν παντού! Η παρουσία της άμμου φαίνεται να μην επιδρά σχεδόν καθόλου στην καθημερινότητα των παιδιών, σε αντίθεση με αυτή των μεγάλων, κάτι το οποίο το παρατηρούμε μέσα από την αφήγηση του ανώνυμου, ενήλικα αφηγητή. Ο αφηγητής διαπιστώνει σταδιακά πως η άμμος έχει εισχωρήσει σε διάφορα σημεία του σπιτιού. Από τα παπούτσια των παιδιών του, από το πάτωμα και τις πτυχές του σεντονιού, μέχρι τις ράγες των συρταριών και τις σελίδες των βιβλίων. Όσο κι αν τη σκουπίζει, εκείνη καταφέρνει και εισχωρεί ξανά και ξανά στο εσωτερικό του σπιτιού. Κάθε προσπάθεια να απαλλαγεί από αυτή είναι μάταιη.
Παρόλα αυτά, προσπαθεί φαινομενικά ατάραχος να συνεχίσει την καθημερινότητα του. Φροντίζει την οικογένεια του, πηγαίνει μακρινές βόλτες μέχρι την θαλασσινή ακτή μαζί με τα παιδιά του και τον σκύλο τους, επιστρέφει στο γραφείο του μετά από αρκετό καιρό, όπου παρότι επιζητά την απομόνωση, νιώθει μερικές φορές πως ο περιορισμένος αυτός χώρος τον φυλακίζει, ενώ ταυτόχρονα αφουγκράζεται το σπίτι του, που ανασαίνει ζωή! Ο αφηγητής συνθλίβεται από το βάρος της ελαφριάς κατά τα άλλα σκόνης, η αναπόφευκτη παρουσία της οποίας στη ζωή του, ρημάζει την καθημερινότητα του, μέσα στην οποία εγκλωβίζεται και νιώθει πως πνίγεται.
Θα καταφέρει άραγε ο αφηγητής να απελευθερωθεί από την άμμο;
Να απεγκλωβιστεί από την φυλακή στην οποία έχει περιορίσει τον εαυτό του;
Για πόσο καιρό ακόμη, αυτή η άμμος θα ρημάζει τη ζωή του;
Ο Μιχάλης Μακρόπουλος, ο συγγραφέας της σιωπής και του ανείπωτου, καταφέρνει για άλλη μία φορά να δημιουργήσει ένα γοητευτικό λογοτεχνικό σύμπαν. Ένα σύμπαν υπαινικτικό και αμφίσημο, όπου φαινομενικά κυριαρχεί η σιωπή, μόνο που αν κρατήσεις την ανάσα σου και «κάνεις λίγη ησυχία», θα καταφέρεις να αφουγκραστείς τις υπαρξιακές δονήσεις που το διατρέχουν υποδόρια!
Ο συγγραφέας για άλλη μία φορά επιλέγει την εκκωφαντική σιωπή, για να μιλήσει για τα ανείπωτα συναισθήματα και τις ανομολόγητες σκέψεις του ανθρώπου, για όλα εκείνα που πολλές φορές σιωπούμε και τα αφήνουμε ύπουλα να εισχωρούν στη ζωή μας, σαν τους κόκκους της άμμου, που φέρνει ο νοτιάς και γλιστρούν αθόρυβα ρημάζοντας το σπίτι μας, αλλά και τις ζωές μας!
Ο συγγραφέας εστιάζει σε μικρές, καθημερινές, ασήμαντες στιγμές της καθημερινότητας του ανώνυμου αφηγητή, η ζωή του οποίου κυλά μονότονα και μέσα στη σιωπή, οικοδομώντας μία υπαινικτική ατμόσφαιρα, όπου τα μικρά πράγματα, τα καθημερινά και ευτελή, αυτά τα πράγματα που δεν τους δίνουμε και ιδιαίτερη σημασία στη δίνη της καθημερινής ρουτίνας αποκτούν τελικά μεγάλες διαστάσεις, αλλά και μεγάλη αξία!
Η νουβέλα του κυρίου Μακρόπουλου είναι αδιαμφισβήτητα ένας βαθιά υπαρξιακός στοχασμός. Ένας στοχασμός για τη θνητότητα του ανθρώπινου σώματος, αλλά και για την αναπόδραστη και άυλη φθορά της ανθρώπινης ύπαρξης. Ένας στοχασμός για την βαναυσότητα της μνήμης και του παρελθόντος, που γίνονται φυλακή και σε εγκλωβίζουν. Ένας στοχασμός για την παροδικότητα της ανθρώπινης ζωής και του προδιαγεγραμμένου τέλους της. Ένα τέλος που έρχεται σταδιακά κι αθόρυβα, όπως η ανεπαίσθητη παρουσία της άμμου μέσα στις σελίδες του βιβλίου, η οποία μπορεί να μη γίνεται αμέσως αισθητή, όμως είναι εκεί και λειτουργεί διαβρωτικά εξαντλώντας σταδιακά κάθε απόθεμα ζωής!
Η άμμος είναι ένα τόσο μικρό σωματίδιο ύλης, που μπορεί πολλές φορές να μην είναι ορατό, μπορεί να αδυνατείς να την κρατήσεις μέσα στις παλάμες σου, γιατί είναι σχεδόν κάτι το ανύπαρκτο, όμως υπάρχει. Γλιστρά μέσα από τις χαραμάδες και συσσωρεύεται ύπουλα, κι όσο κι αν προσπαθείς να την καθαρίσεις και να απελευθερωθείς από την παρουσία της, εκείνη επιστρέφει, όπως ακριβώς συμβαίνει με την αδυναμία του ανθρώπου να ελέγξει τον χρόνο, τους φόβους, αλλά και τη μοίρα του, η οποία πολλές φορές φαντάζει προδιαγεγραμμένη.
Ο κύριος Μακρόπουλος μέσα από τη λιτή, μα βαθιά ποιητική εξιστόρηση της καθημερινότητας του ανώνυμου αφηγητή επιχειρεί να προβληματίσει τον αναγνώστη σχετικά με τη σημασία των απλών στιγμών της καθημερινής του ρουτίνας, φωτίζοντας με τον γλυκόπικρο τρόπο του την αξία αυτών των στιγμών, που πολλές φορές κρύβεται πίσω από τη διάχυτη μονοτονία τους. Ο συγγραφέας όπως και στα προηγούμενα βιβλία του, έτσι και εδώ, υπογραμμίζει εύστοχα τη πηγαία ομορφιά που κρύβει η απλότητα της καθημερινότητας, την οποία πολλές φορές άθελα μας αγνοούμε!
Η ΑΜΜΟΣ του κυρίου Μιχάλη Μακρόπουλου είναι μία νουβέλα που προσφέρει μία εσωτερική διαδρομή στα έγκατα της ανθρώπινης ύπαρξης. Μία νουβέλα βαριά φορτισμένη με το υπαρξιακό βάρος μίας φαινομενικά λιτής και απλοϊκής καθημερινότητας. Μία νουβέλα που τσαλαβουτά άλλοτε σε έναν κόσμο γοητευτικά ονειρικό, κι άλλοτε σε έναν κόσμο αφοπλιστικά ρεαλιστικό λειτουργώντας με πολυσήμαντο τρόπο, μέσα από τον οποίο ο κύριος Μακρόπουλος ανατέμνει επιτυχώς τον χρόνο που κυλά ανεμπόδιστα, τη μνήμη που καταδυναστεύει το παρόν, την αναπόδραστη φθαρτότητα του σώματος, αλλά και της ίδιας της ανθρώπινης ύπαρξης!
Η «…άμμος» είναι ένα απολαυστικό, λογοτεχνικό κείμενο, κείμενο «σφηνάκι», που διαβάζεται ιδιαίτερα εύκολα και ευχάριστα, αφήνοντας στον αναγνώστη μία γλυκόπικρη επίγευση.
Αξίζει να την αναζητήσετε!
